CECILIA JAIME
Cecilia Jaime heeft een universele interesse in het landschap. Met roots in Argentinië, familie in Zwitserland en een galerij in Gent, waar ze binnenlandse en buitenlandse kunstenaars vertegenwoordigt, beweegt de kunstenaar zich voortdurend tussen culturen in. Vanuit dit transcultureel perspectief gaat Jaime aan de slag met diverse sites die ze zelf bezocht of kent via foto’s, video’s en/of verhalen. Haar oeuvre spreidt zich uit van Argentijnse en Vlaamse landschappen tot verborgen plekken in Bourgondië en Lombardije.
Na een specifieke plek te hebben gevonden trekt Jaime zich terug in haar atelier. Hier vertrekt ze vanuit de indruk die de plek in kwestie op haar naliet. Het geschilderde landschap groeit uit de ervaring, de herinnering, de emotie van de kunstenaar en wordt op die manier verinnerlijkt. Wanneer we voor een landschap van Jaime staan zien we geen tastbare plek uit de realiteit, maar een innerlijke voorstelling die bestaat uit meerdere lagen. Rode kleurschakeringen geven de ochtendzon weer en reflecteren de zin in een nieuwe dag. Enorme groene varens duiden op tropische planten en doen denken aan de loomheid veroorzaakt door de hitte. Kleine vliegtuigjes gaan op in de grootsheid van de natuur en representeren tegelijkertijd de prominente aanwezigheid van de mens.
Cecilia Jaime creëert landschappen die gekleurd zijn door haar eigen culturele bagage, techniek en perceptie. Bovendien houdt ze deze taferelen niet voor zichzelf, maar deelt ze deze met ons zodat ook wij haar verfrissende blik op de wereld leren kennen.
Reflectie en refractie op het wateroppervlak
Een terugkerend motief in de landschappen van Cecilia Jaime is water. Water is vaak zichtbaar aanwezig in de vorm van vijvers en beekjes of zit verscholen in donkere regenwolken en blusvliegtuigen. Het schilderen van een stilstaande poel is voor de kunstenaar de optimale gelegenheid om de weerspiegeling van omliggend groen en de breking van licht te bestuderen. Het wateroppervlak in Jaime’s landschappen is zoals een verzwelgende spiegel. De buitenwereld wordt niet alleen gereflecteerd, maar ook geabsorbeerd. Hoe kleurrijker de natuur, hoe meer kleuren zich mengen met het blauwe water. De kunstenaar brengt deze reeks schakeringen aan op een intuïtieve manier. Ze baseert zich niet op minutieuze studies, maar laat zich leiden door haar ervaring.
De invloed van de mens op het ecosysteem
Een subthema in het oeuvre van Cecilia Jaime zijn de destructieve bosbranden die Argentinië sinds de laatste jaren teisteren. In 2020 bereikte het land een recordaantal branden dat vandaag nog steeds oploopt. Zo zou al meer dan 175 000 hectare bos verdwenen zijn, een gigantisch cijfer dat de aanleiding gaf tot het gebruik van de term “ecocidio”, wat letterlijk “moord op het ecosysteem” betekent. Enkele verklaringen voor de oorzaak van de branden zijn klimaatopwarming, ontbossing, mijnbouw, industriële veeteelt en ongecontroleerde oude landbouwgebruiken. Jaime vertrekt vanuit aangrijpende anekdotes, foto’s en videomateriaal van vrienden in Argentinië en schildert minuscule blusvliegtuigjes die tevergeefs de branden proberen te stoppen met hun waterwolken. De lucht waarin de vliegtuigjes zweven heeft een dreigende sfeer. Duisternis mengt zich met gele, rode en blauwe kleuren alsof het einde van de wereld nadert. Jaime kiest resoluut voor het afbeelden van wat vandaag gebeurt in haar thuisland en in andere plaatsen in de wereld waar de natuur wordt bedreigd.
Perspectiefwerking
De creatie van een driedimensionale ruimte met behulp van perspectief is een constante in het werk van Cecilia Jaime. Wanneer de kunstenaar de eerste schetsen maakt op doek staat ze altijd stil bij hoe de toeschouwer haar compositie zal percipiëren. Een goed perspectief zorgt ervoor dat de toeschouwer in het landschap wordt gezogen en de reële ruimte waar men zich in bevindt achterlaat. Jaime geeft de indruk van diepte weer via verschillende kleurschakeringen en hanteert ook het klassieke repoussoir motief. Bladeren, bomen en struiken worden op de voorgrond van de compositie geplaatst en vormen een accolade rond het natuurtafereel. Onze blik dwaalt af naar de diepte.
Tekst geschreven door Ine Engels, Gent 2021
Onder redactie van Cecilia Jaime